In een grijs verleden was persconcentratie (bij de Socialistiese Uitgeverij Nijmegen SUN schreven ze dat in 1972 als Perskoncentratie) een onderwerp dat de tongen los maakte en vele typemachines deed ratelen. Als kranten bij elkaar in één bedrijf terecht zouden komen, zou dat nadelige gevolgen hebben voor de pluriformiteit en daarmee voor de democratie.
Er waren niet alleen discussie, ook wetsvoorstellen, moties en persconcentratie-regelingen (niet meer dan een derde van de markt voor de grootste uitgever bijvoorbeeld).
In het boek van de SUN (cover van Opland) werden grote zorgen uitgesproken over de concentratie van uitgevers. We praten over de jaren zeventig: er waren nog 50 zelfstandige kranten, zo’n 30 uitgevers terwijl de grootste vier uitgevers samen ongeveer de helft van de markt in handen hadden.
Toen grote zorgen en veel discussie. Nu: geen discussie. En dat terwijl er minder dan 10 uitgevers zijn, zo’n 20 zelfstandige titels en het marktaandeel van de grootste twee uitgevers in de buurt van de 90% dreigt te komen.
Nu hebben TMG en De Persgroep ruim 60% van de markt in handen, maar als de overnames (Mecom naar Persgroep, NRC naar TMG) doorgaan, zal hun aandeel 85 à 90% zijn – zelfs als de Limburgse kranten naar Concentra gaan en Spits verdwijnt.
Meer hierover bij TPO Magazine (ook via Blendle).
