Het is natuurlijk wel leuk en belangrijk die “onafhankelijke en kritische journalistiek”, maar van leuk en belangrijk kan de kachel niet roken.
Ex-Telegraaf hoofdredacteur Sjuul Paradijs heeft het licht gezien. Samen met Jan-Kees Emmer, de adjunct die een tijdje de taak van Paradijs mocht overnemen maar daarna ook aan de dijk werd gezet, begint hij Trusted Media, niet als hoofdredacteur maar als uitgever.
Niet moeilijk volgens de twee in hun net verschenen boek “Ga Uitgeven! Staatsgreep in de Media” (“een must voor de Nederlanders met het gezonde verstand”) want in feite is iedereen uitgever.
Paradijs en Emmer gaan ‘content’ maken voor bedrijven. Want waarom zou je het nieuws over de nieuwe Concorde niet gewoon bij Schiphol kunnen lezen, de updates over IS niet bij Vluchtelingenwerk en het laatste windmolennieuws niet bij DSM?
Dat is een goed idee, omdat…
- bedrijven media niet meer nodig hebben om het publiek te bereiken. Ze kunnen zelf uitgever worden. De drempel om te publiceren is laag, via sociale media het publiek te bereiken is eenvoudig. De gatekeepers van de media gewoon overslaan.
- bedrijven permanent bezig zijn met hun reputatie, ze willen bekend en gewaardeerd worden, ze willen vast klanten, ze willen dat mensen terugkeren naar hun website, en hoe kan dat beter dan met relevante content?
- bedrijven nog wel geld hebben en media steeds minder. Media lieten de lezer voor de inhoud betalen, en de adverteerder voor de toegang tot lezer. Hier wordt het omgedraaid: de adverteerder gaat rechtstreeks voor de inhoud betalen.
- journalisten daardoor meer werk kunnen krijgen, en niet bij slecht-betalende media, maar via goed-betalende bedrijven.
- er komt meer content, meer informatie, meer media, meer concurrentie… meer meer meer, dan zijn we altijd voor.
Maar er zijn ook kanttekeningen:
- de grens tussen onafhankelijke journalistiek en branded content vervaagt, in hun boek schrijven Paradijs en Emmer dat het geen ‘branded’ maar ‘authentieke’ content is. Dat subtiele onderscheid ontgaat mij. Het is in ieder geval één ding niet: onafhankelijk journalistiek, en dat is toevallig wel de enige echte journalistiek. Emmer en Paradijs willen transparantie. Hoe dat vormgegeven gaat worden is de vraag (wie betaalt bepaalt?). De authentieke content, en het eigen medium staan geheel in dienst van het bedrijf.
- omdat de strijd binnen bedrijven tussen de PR/Communicatie-afdeling en de Trusted Media-boys nog niet gestreden is; de laatste club wil ongetwijfeld een vinger in de pap, de content controleren, en checken of er wel om de drie zinnen de loftrompet over het bedrijf wordt gestoken. Slimme branded content (want dat is het natuurlijk) gaat eigenlijk nooit over het bedrijf zelf. Dat wordt nog een klusje: wie is de baas over de content?
- De media die Emmer en Paradijs voor klanten willen inrichten zijn 100% verlengstukken van het bedrijf, crisissituaties kunnen beteugeld worden, interviews gecontroleerd, “u kunt uw boodschap integraal kwijt”. Dat is dus 100% PR.
- het boek stinkt naar de Telegraaf… vooral dankzij de 20 columns van Paradijs, stokpaardjes als de Holle Bolle NOS, de falende overheid, het gemopper over CDA en PvdA, de hetze tegen de publieke omroep, het anti-Europa-sentiment… de Volkskrant werd wel aangeduid als Azijnbode, krantenlezers weten wel beter. Het stinkt in ieder geval niet zo erg ’trusted’.
- het probleem van het verdienmodel wordt niet opgelost. Paradijs en Emmer vinden wel degelijk dat onafhankelijke en kritische journalistiek de beste vorm is. Maar ze gooien de handdoek in de ring bij het online vorm geven van dat idee.
