Het internationale mediabedrijf Al Jazeera heeft een aparte mediastudio voor immersieve journalistiek: Contrast. Bij Constrast maken ze verhalen over gemarginaliseerde, diverse groepen waarmee ze ‘de grenzen van narrative storytelling op proberen te zoeken’. Bij dit platform, gevestigd in Qatar, experimenteren ze met nieuwe immersieve technologieën, om het publiek te transporteren naar de mensen en culturen die het hardst geraakt worden door oorlog en ongelijkheid.
Voor ons onderzoek naar Immersieve Journalistiek interviewden we 10 journalistieke makers wereldwijd, om het maakproces van immersieve producties beter te begrijpen. Zo ook Viktorija Mickute, producer bij Contrast. Via skype praatten we over haar producties Yemen’s Skies of Terror en The Disappearing Oasis.
Yemen’s Skies of Terror
Het team bij Contrast doet over het algemeen alles zelf: filmen, editen en produceren. Maar bij Yemen’s Skies of Terror was dit anders. De 360-graden documentaire vertelt het verhaal van Akram, Wedad en Abu: drie jongeren die drie jaar lang in angst voor luchtaanvallen leven tijdens de oorlog in Yemen.
Contrast heeft dit verhaal juist laten filmen door de lokale journalisten Manal Qaed Alwesabi en Ahmad Al Gohbar. Ze hebben hen voorzien van 360-graden camera’s, zodat het verhaal gefilmd kon worden vanuit hun perspectief. “We willen altijd zoveel mogelijk mensen vanaf de locatie erbij betrekken. We zien 360-graden video’s als een hulpmiddel voor lokale gemeenschappen om hun eigen verhalen te vertellen. Het is niet noodzakelijk dat wij als journalisten ergens naartoe reizen, filmen en dan weer terugkomen en het verhaal vertellen. We trainen mensen op locatie en geven ze op die manier een kans het verhaal te laten vertellen dat zij wíllen vertellen”, vertelt Mickute. Ondanks de lage kwaliteit van het beeldmateriaal, werd de documentaire goed ontvangen en won verschillende prijzen. “Dit laat zien dat het verhaal, en niet de techniek, ertoe doet.”
The Disappearing Oasis
The Disappearing Oasis heeft het team van Mickute wel zelf gefilmd en geproduceerd. Hiervoor kregen ze een beurs van het European Forest Institute, die via The Lookout Station mediabedrijven subsidie verlenen om klimaatverandering in beeld te brengen met het gebruik van Virtual Reality. “Wij kregen de opdracht het verhaal uit het Midden-Oosten te maken. Voor dit type medium (VR), moet je iets heel beeldends uitkiezen. Dat is hoe we besloten om naar Marokko te gaan; om te laten zien hoe klimaatverandering daar de oase beïnvloedt. We kozen de oase die het verst weg lag, dicht bij de Algerijnse grens. Daar kun je het effect van klimaatverandering en de strijd ertegen ter plaatse zien.”
Met immersieve technieken wil Contrast niet enkel de kijker naar een locatie brengen. “Immersieve journalistiek brengt ook bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee”, vertelt Mickute. “We willen dat het publiek de mensen ontmoet die op zo’n locatie leven en hun dagelijkse strijd laten ervaren. Dat hebben we ook gedaan bij The Disappearing Oasis. De productie brengt het publiek naar een locatie dat erg beeldend is, belangrijk is, en ver weg is. We transporteren het publiek naar deze plek in Marokko, maar we laten ze daar niet alleen ronddolen, ze ontmoeten ook de mensen die elke dag de strijd doormaken.”
Het zijn dan ook de lokale mensen die volgens Mickute het narratief creëren en het verhaal van hun gemeenschap vertellen. “Ze nodigen de kijker uit in hun huis. Dat is het idee van immersive journalistiek: je komt naar een plek, je ontmoet de mensen, je brengt zogezegd tijd met ze door. Op die manier krijg je een ander begrip van de situatie en de problemen waarmee de mensen worden geconfronteerd en de oplossingen die ze proberen te vinden.”
Lees hier de andere interviews met immersieve makers.
