Gistermiddag kwam een klein gezelschap bijeen in een Haags theatertje om op uitnodiging van het Stimuleringsfonds voor de Pers na te denken over de toekomst van de journalistiek. Dit soort bijeenkomsten worden vrijwel dagelijks georganiseerd.
Vorige week was ik bij de aftrap van newz.nl en de week ervoor bij #rdj12. Occupy Mediafonds heb ik laten schieten omdat ik met mezelf heb afgesproken niet meer dan één reddingspoging per week te ondernemen. Er zijn grenzen.
De bijeenkomst werd afgetrapt door directeur René van Zanten die zich te midden van afnemende lezersaantallen, teruglopende advertentie-inkomsten, kleiner worden redacties en welig tierende sociale media afvroeg: “wat is de oplossing voor het probleem?”
Is dat een goeie vraag? Ik denk het niet.
- Er is geen probleem. Er zijn ontwikkelingen. Is het toenemende social-mediagebruik een probleem? De opmars van de iPad? De teruglopende advertentie-inkomsten van kranten? Misschien wel voor kranten – niet voor Google. Minder lokale media? Op papier misschien maar niet online. De één z’n probleem is de ander z’n redding. Mediagebruik verandert, maar dat is niet per definitie een probleem.
- Er is niet één ontwikkeling (of één probleem) maar er zijn er erg veel. Meer mobiel, meer sociale media, minder privacy, de digitale kloof, de stijgende prijzen van kranten, de positie van de publieke omroep, de arbeidsomstandigheden van journalisten, de mogelijkheden van Twitter en Facebook voor de journalistiek…
- Ergo: er is ook niet één oplossing. Er zijn vele wegen. Die werden gistermiddag (en bij news.nl en bij #rdj12) ook genoemd: innovatie en interactieve tablet-versies, de inzet van sociale media, de inschakeling van lezers als experts, de opkomst van de ondernemende journalist, lokale nieuwssites, mobiel nieuws, doorbijtende éénpitters, crowd-funding… Crisis? What crisis?
