Onder de kop ‘Lefghoser’ bracht de Volkskrant afgelopen weekend een mooi verhaal over PowNews-verslaggever Danny Ghosen. Ghosen is na Rutger Castricum inmiddels de bekendste reporter-met-roze-plopkap, door reportages over onder meer Occupy, de Eindhovense ‘kopschoppers’ en wets-overtredend ambassadepersoneel.
Dat laatste werk leverde hem een verloren tand en een hersenschudding op, toen een Angolese ambassademedewerker Ghosen in elkaar sloeg. Ook onder allochtone jongens is de verslaggever van Libanese afkomst omstreden, omdat hij de loslippige en onnadenkende exemplaren onder hen zonder erbarmen tentoonstelt. In de Volkskrant schreef Loes Reijmer afgelopen zaterdag: “Waar PowNews in beginsel nog weleens uit lijkt te zijn op pesten, wordt Ghosen gedreven door oprechte verontwaardiging. Het gevolg: als er nieuws wordt gemaakt, komt het vaak van hem.”
Ik volg Danny met extra interesse, omdat hij oud-student van de School voor Journalistiek is. Ik ben trots op hem, voor zover dat gepast is bij iemand die er eerst en vooral op eigen kracht is gekomen. Zoals ik ook trots ben op duizenden andere jongens en meiden die we hebben opgeleid en die hun weg in het vak hebben gevonden. Sommigen van hen zijn ‘Bekende Namen’, zoals NOS-Journaal-presentatrice Annechien Steenhuizen.
Anderen doen verslag als correspondent in Madrid, Jeruzalem of Washington, of werken bij de NRC als politiek- dan wel buitenlandredacteur. Veel oud-studenten van de ‘SvJ’ leveren topwerk af bij minder prestigieuze media, sommigen lopen de kantjes eraf bij kwaliteitskranten. De een heeft vooral tegenwerking ondervonden op de SvJ, de ander heeft daar opgedaan wat ze nodig had om er te komen in de journalistiek: kennis, ‘kennissen’ en de kunstjes ofwel vaardigheden van het vak.
Allemaal logenstraffen ze de opvatting dat de School voor Journalistiek in tijden van academische concurrentie en verlies van banen alleen opleidt voor de onderkant van de arbeidsmarkt, in plaats van voor goede journalistiek. Dat is niet alleen een feitelijke onjuistheid. Het is ook een miskenning van de vele manieren waarop journalisten sterk werk kunnen afleveren en ‘wij’ hen daartoe kunnen opleiden. Ook bij media waarvoor anderen hun neus ophalen.
De SvJ is dus de school waar Danny Ghosen de kans kreeg – en greep – om als 28-jarige nog de journalistiek in te gaan. Verslaggevers met een dergelijke drive verdienen een opleiding met evenveel vuur. Hopelijk staat die school er nog heel lang.
