De PVV, voormalig gedoogpartner van Rutte I, had niet alleen de coalitie in een stevige omklemming. Ook de media ontkwamen niet aan zijn voortdurende aanwezigheid, of beter: ze gaven Wilders alle aandacht die hij wilde.
Alles is nu anders. Waar is Wilders? Wilders is weg. De media lusten hem niet meer. Zijn tweets – vroeger opgezogen als nectar door de media – worden wanhopige schreeuwen om aandacht. Qua agressie doen ze niet onder voor de pre-Rutten-II-tweets (Hallal-woningen, Poolse koeien, Terroristentuig van Hamas), maar ze vallen nu in dorre aarde.
Remko van Broekhoven verbaast zich in De Groene ook over die fascinatie met Wilders – The Enemy You’d Love To Hate. Hans Laroes zegt in zijn boek De Littekens van de Dag: “Met name de Volkskrant heeft op zijn opinie- en nieuwspagina’s weleens de indruk gewekt geen enkele ‘Wilders-komma’ te willen vergeten.” Correcte analyses van de ‘oude’ tijd, maar waar komt de plotse koerswijziging vandaan?
Bij de reacties op de regeringsplannen is Wilders nu gewoon één van de oppositieleiders en worden zijn uitspraken tussen die van Buma, Roemer, Thieme en Henk Krol gezet. Geen status aparte voor PVV. In de Volkskrant krijgt hij het kopje “ongevaarlijke vuurspuwer”. Dat zou je op basis van de berichtgeving van de krant in de afgelopen jaren niet verwachten.
Eind oktober bezocht Wilders het Zweedse Malmö – een grote politiemacht was op de been gebracht om hem te beschermen tegen zwartgejaste activisten met bivakmutsen. Die laten hem nooit in de steek. Maar dat kan niet gezegd worden van de Nederlandse media die vrijwel geen aandacht aan de reis besteedden (alleen bij de NOS vond ik iets). Dat ging bij zijn bezoeken aan Londen (2009) en Ground Zero in New York (2010) wel anders.
Wereldberoemd in Malmö, dat wel.
Hebben de media zich laten leiden door de machtspositie die Wilders destijds had, of hebben ze elkaar en zichzelf gek gemaakt? Als het nu zo makkelijk is om de provocaties van Wilders te negeren, waarom toen dan niet?
