Veel onheil, weinig informatie, was de boodschap uit de vorige aflevering in de serie Hoe de krant verdween uit Aarlanderveen. Uit de overdaad not so nice to know en weinig need to know sprak een nogal somber beeld over de journalistieke keuzes van een regionale krant. Maar redding komt uit onverwachte hoek.
Is het echt zo erg gesteld met de regionale krant, en vooral: hoe kan het dan beter? Om met de eerste vraag te beginnen: mijn observatie was natuurlijk een momentopname. In het AD-Groene Hart dat ik die dag ongevraagd in de bus kreeg, was het rampspoed dat de klok sloeg. Met vooral een hoop half nieuws en een opvallend dubbel bericht. Ik miste de informatie die de waanzin van de dag ontsteeg, en die me zicht bood op de zaken die er werkelijk toe doen. Bestuurlijke dwalingen, bijvoorbeeld, of verspilling van belastinggeld. Ik had graag geweten waarom in Aarelanderveen nieuwbouw wordt gepland terwijl er starterswoningen leegstaan. Er is misschien een goede reden voor.
Gat in de markt
Hoe het beter kan, is minder makkelijk te beantwoorden, en daar kom ik zeker nog in detail op terug in deze serie. Maar voor nu vast dit actuele bericht, dat misschien alvast wat perspectief biedt op een antwoord. De voormalige regionale verslaggever Saskia Buitelaar rekende gisteren uit dat door de aanstaande gemeentelijke herindeling het aantal benodigde raadsleden binnen afzienbare tijd gehalveerd zou kunnen zijn. Van de ruim 9000 raadsleden nu blijven er geen 5000 over. Voor de democratie een drama, zou je zeggen. Als de gemeentelijke taken gaan verdubbelen, krijgen de raadsleden het zeker twee keer zo druk, laat staan wat er gebeurt als je het bestand van de lokale volksvertegenwoordigers halveert.
Vreemd. Maar er is wellicht een positief bijvangst aan deze kaalslag. En wel voor de journalistiek, en daarom ook voor de burger. Want wie anders dan de lokale krantenredacteur is in staat de rol van volksvertegenwoordiger over te nemen? Het volk, de media, de democratie; drie handen op een buik. Mensen, journalisten en volksvertegenwoordigers zijn geboren bondgenoten. Gat in de markt, zou ik zeggen, want het kan niet anders dan dat de lezer massaal op zijn lamlendige digitale schreden terugkeert om in zijn krant te lezen hoe het openbaar bestuur functioneert. Kassa.
Journalist gezocht
En of de duvel ermee speelt, de eerste voortekenen zijn goed. Wat zeg ik, griezelig goed. Het Witte Weekblad uit Alphen aan den Rijn zoekt een journalist. Een wat? Een journalist, ‘met een afgeronde journalistiek opleiding’. Niet een nieuwsmanager, een medewerker online content, een tekstverrijker of een webbuffel. Of ze van het plannetje van Plasterk wisten of niet, zoekt TMG nog geen dag later voor de redactie Aar & Veen een ‘journalist’. Voor vier dagen in de week, ‘verantwoordelijk voor het vergaren, analyseren, selecteren, bewerken en exploiteren van content.’ Dat laatste kan ik niet zo plaatsen, maar vooruit, kniesoor, de rest is hoop, pure hoop.
