Het is een periode van tien weken op de afdeling televisie van de SvJ, waarin studenten die al eerder met succes de tv-opleiding hebben gevolgd de kroon op hun werk kunnen zetten. Ze mogen in groepjes van twee een documentaire maken van ca 25 minuten, die ze zelf moeten bedenken, produceren, draaien en monteren.
En tussen de bedrijven door is er een stageperiode van twee weken in New York, waar ze filmen, hun werk laten zien aan Amerikaanse collega’s en college krijgen van gereputeerde Amerikaanse docenten, onder wie prijswinnende journalisten.
Het is een begeerde plek, zo’n plek in Campus Doc. Je moet je kwalificeren met een 8 of meer voor de reguliere tv-opleiding. Laatst werd er in het gebouw een ijselijke kreet gehoord: iemand had gehoord dat hij een 8 voor zijn tv-blok had gescoord en zich dus had geplaatst voor dit elitegezelschapje.
Het zijn er dit jaar zestien. De meesten hebben al maanden geleden hun onderwerp gekozen, en zijn er al heel lang mee bezig. Het is de derde keer dat chef John Driedonks, docent Brian Maston en ondergetekende dit blok begeleiden. De eerste keer leverde het al een aantal heel mooie reportages op – of het woord documentaire altijd van toepassing is durf ik niet te zeggen: daar kun je eindeloos over discussieren, en dat gebeurt ook voortdurend. Ik herinner me een film over “domweg gelukkig zijn”, waar ik op voorhand weinig fiducie in had, maar die uitgroeide tot een pareltje van vormvaste registratie – alsof er een nieuwe Michiel van Erp was opgestaan.
Ook vorig jaar hadden we niet te klagen. Er was een meeslepende reportage bij over een mijnenruimer in Koerdistan, die met zoveel fanatisme zijn werk deed dat hij zich door het verlies van beide benen – inderdaad, door ongelukken met mijnen – niet van zijn passie liet afhouden. En een heel mooi portret van de voormalige verslaafde ondernemer Don Schothorst, die na het afkicken van drank en drugs zelf een keten van afkickcentra begon. De makers van de film hebben zowaar de rechten kunnen slijten, omdat de film in deze branche heel nuttig zou kunnen zijn.
En dan werd het portret van minister en ex-burgemeester van Maastricht Gerd Leers zelfs op Nederland 2 op prime time uitgezonden – een zeldzaam resultaat voor een hbo-school. Voor de groep studenten van vorig jaar was het zelf georganiseerde festival waarop hun films werden vertoond vermoedelijk het hoogtepunt van hun studie.
Dat zijn we nu allemaal weer van plan, de ambities reiken elk jaar hoger.
Het enthousiasme is navenant, straks zijn de studenten herkenbaar aan wallen onder de ogen, want tijdens de slotfase van de montage wordt slaap opeens schaars.
Maar dan heb je wel ervaren voor wat voor ’n prachtig vak je bent opgeleid.
