Ik vind het een leuk boek, ‘Wij begrijpen elkaar uitstekend‘, van NRC-journalist Pieter van Os. Na ‘Het Haagse Huwelijk‘ van Jean-Pierre Geelen uit 1998 en ‘Je hebt het niet van mij, maar…‘ van Joris Luyendijk uit 2010 opnieuw het verslag van een journalist op safari in de wildebeestenwereld van het Binnenhof, waar politici en journalisten elkaar nu weer eens vlooien en dan weer verscheuren. Deze metafoor komt voor mijn rekening, Van Os spreekt over ‘een Hilversum voor lelijke mensen’. His words, not mine.
Rake observaties bij wat hijzelf aanduidt als ‘De permanente wurggreep van pers en politiek’. Leuke anekdotes ook over zijn eigen onbeholpenheid als hij net begonnen is in Den Haag, of over het cynisme en het machiavellisme van zijn meer ervaren collega’s. Het wordt iets minder sympathiek wanneer Van Os neerbuigend schrijft over communicatiewetenschappers en wat zij over ‘zijn’ wereld te zeggen hebben. Terwijl hij uitgebreid uit hun bevindingen put, betitelt Van Os een onderzoek van Kees Brants als ‘onzinnig’ en is de uitkomst van ’talloze wetenschappelijke boeken over het politiek-publicitair proces’ wat hem betreft ‘een open deur’. Dan moet je stevig in je schoenen staan. Of juist in het bezit zijn van een ontzagwekkend gebrek aan zelfinzicht.
Let wel: dit wordt geen recensie. Ik ben pas vijftig pagina’s onderweg. Maar nadat me eerder al enkele slordige formuleringen opvielen, staat daar vlak voor pagina 50 ineens een monumentale fout. Van Os spreekt over ‘Shanto Iyenga‘ die ‘in 1887’ News That Matters zou hebben uitgebracht. Weer zo’n communicatiewetenschapper die in één zinnetje wordt vermeld. Eén zinnetje met twee feitelijke fouten. De naam is Shanto Iyengar. Het jaar is 1987.
Fouten maken kan. Fouten maken mag. Maar wees dan ook een beetje mild voor anderen. En kijk er niet van op als mensen je niet meer al te serieus nemen wanneer je enerzijds zelf fouten maakt en anderzijds anderen de maat neemt. Precies één pagina eerder namelijk heeft Van Os zich opgewonden over VVD-Kamerlid Bart de Liefde, die Multatuli niet in de 19e maar in de 21e eeuw zou hebben geplaatst. En dan schrijft de journalist de naam fout van een van ’s werelds meest gerenommeerde politieke-communicatiewetenschappers, om hem vervolgens eigenhandig twee eeuwtjes eerder te reanimeren.
Ik denk dat ik het door heb. Hij heeft het expres gedaan, om te testen hoe goed zijn boek gelezen wordt en wat die wetenschappers nou werkelijk weten. Als niemand reageert, blijkt dat ze hun werk inderdaad niet goed doen. Welnu Pieter, ik heb gevonden wat er in deze tekst niet thuishoort! Graag kom ik dat flesje Pinot Noir ophalen, op de plaats en de tijd van jouw keuze. Wij begrijpen elkaar uitstekend.
