Zolang er geen vaccin gevonden wordt, hebben we alleen ons (gezond) verstand om COVID-19 te beheersen. Daarom een dagelijkse post met links en kanttekeningen over het raakvlak tussen virus en journalistiek.
Aflevering 12, 6 april 2020
Journalistiek op de grens
Sensatie of journalistiek, noem het zoals je wilt maar alom proberen journalisten ons, geïsoleerden, een kijkje te geven op de plekken waar het gebeurt: waar mensen gered worden, mensen sterven, artsen en verplegers in wanhoop rondrennen en rondredderen. Maar vanzelfsprekend hebben ziekenhuizen en hun personeel wel iets anders aan het hoofd dan journalisten rondleiden. Vandaar dat in afgelopen weken nogal wat artsen en verplegers de camera op zichzelf richtten om te vertellen hoe het hen en hun patiënten vergaat. Het zijn soms aangrijpende filmpjes. Ondertussen blijven reportage-journalisten en cameraploegen proberen ziekenhuizen binnen te komen. Dat lukt. Soms, nu eens goed, dan weer minder. Maar moeten we daarnaar kijken? Moeten we dat willen? Het is een van de dilemma’s waar de huidige crisis ons, zowel nieuwsproducenten als nieuwsconsumenten, voor plaatst: de lastige grens tussen journalistiek en sensatie, tussen weten en zien, tussen informatie en fatsoen. Daarom maar een neutraal plaatje.
In dit verband is het van een opmerkelijke ironie dat de journalisten die in deze traditioneel het verste gaan, op dit moment zware tijden doormaken. Terwijl nieuwsjournalisten het werk, in ieder geval tot voor kort, niet konden bijhouden, hebben paparazzi niets te doen. Over deze laatste groep stond een paar dagen geleden een aardig stuk in de Los Angeles Times. Inderdaad, het is misère onder de roddeljournalisten, in het bijzonder de fotografen onder hen. Celebrities komen hun huis bijna niet uit. Er zijn geen filmopnamen. Geen sociale bijeenkomsten. Geen feesten. En als celebrities gespot worden, dan is er nauwelijks iets te zien. Ze lopen allemaal in dezelfde slobberkleding, gezicht op somber, hoofd naar beneden en stuk voor stuk met een air van ‘alsjeblieft, moet dat nou, hebben jullie niks beters te doen?’ Een vak dat sinds geruime tijd aan het eigen succes kapot dreigt te gaan (er zijn veel te veel paparazzi), lijkt door corona een doodsteek te krijgen. Er is slechts één kanttekening: in dit geval zullen velen daarom niet rouwig zijn. Overigens zijn er natuurlijk wel wat uitwegen, zij het niet voor de fotografen onder de paparazzi: overzichten van celebrities die getroffen zijn door het virus (daar barst het van), stukken op basis van de sociale media van celebrities zelf, terugblikken, necrologieën. Maar ja, het is allemaal niet wat het publiek echt wil en minder nog waarvoor de media betalen. Misère dus.
