Sjuul Paradijs is weg als hoofdredacteur bij De Telegraaf. Dat is nieuws, als je deze week onder een steen hebt geleefd. Journalistiek Nederland explodeerde nadat zondagavond bekend werd dat Paradijs De Telegraaf plotseling zou verlaten, naar verluid na een conflict met directie van TMG over de toekomst van de krant. Met chocoladeletters verkondigde De Telegraaf op de voorpagina de krant voor Sjuul gemaakt te hebben, en de redactie lijkt zich ook achter Paradijs te scharen.
Lees ook het artikel van Piet Bakker in TPO Magazine.
Natuurlijk werden er ook grapjes over gemaakt:
En hier een Blendle-baan voor een topjournalist. Ik denk dat-ie naar Sjuul gaat maar je kunt het proberen.
https://t.co/mFK64U6SoL
— Marten Blankesteijn (@blankesteijn) 19 mei 2015
En de Speld kan ook niet ontbreken:
Resterende 70 kilo Sjuul Paradijs stapt op – Positie restgewicht onhoudbaar geworden http://t.co/CBzLwqHy1Y pic.twitter.com/N33o9Iq0nN
— De Speld (@DeSpeld) 18 mei 2015
Terwijl TMG worstelt met de eisen van het digitale tijdperk, en hoe een industrieel mediabedrijf daarbinnen kan overleven, wijst onderzoek uit dat al die nieuwe journalistieke vormen die we op Buzzfeed zien, al in de negentiende eeuw vrij normaal waren in de krant. Ryan Cordell hield een lezing over virale content en curatie in kranten in de negentiende eeuw:
Een ander probleem dat we steeds terugzien in de hedendaagse journalistieke cultuur, is dat er steeds minder correspondenten en verslaggevers ter plaatsen zijn. Door krimpende redacties en budgetten, zijn nieuwsmedia afhankelijker geworden van ‘tweedehands’ nieuws. Dit wordt meestal opgelost door churnalism (het overnemen van persberichten) of curatie (het overnemen en bewerken van artikelen van andere media).
Aan het begin van de negentiende eeuw waren er meer dan 50 kranten Londen die met weinig geld, en weinig mensen een krant in elkaar probeerden te zetten. Het antwoord was, zoals Ryan Cordell in zijn lezing ook noemt, om berichten uit andere kranten over te nemen in al dan niet bewerkte vorm. The Guardian laat aan de hand van een aantal voorbeelden zien waarom er in de negentiende geen verslaggevers aanwezig waren bij de grootste gebeurtenissen van die eeuw.