Verschillende adverteerders, waaronder bierbrouwer Grolsch, het Ministerie van Defensie, Persgroep en het Wereld Natuur Fonds stoppen met adverteren op GeenStijl en Dumpert vanwege de ‘vrouwonvriendelijke’ content van deze TMG-sites. Pikant is natuurlijk dat de wakkere gezond-verstand-blogs ‘verraden’ zijn via een column van toekomstig NRC-collega Rosanne Hertzberger. Nadat de Volkskrant een rondje maakte bij adverteerders werden ze door GeenStijl van NSB-praktijken beschuldigd, NRC werd NSB-Hakblad.
Over niet al te lange tijd zitten NRC, Telegraaf, Metro, Dumpert en GeenStijl, Noordhollands Dagblad en Limburgs Dagblad samen in het plezante Mediahuis. Peter Vandermeersch en collega Pritt Stift samen in de kantine aan een broodje kroket?
Als de aankoop van TMG rond is, zal de nieuwe uitgever zich afvragen of deze kroonjuwelen nog wel passen in het Mediahuis dat
“onvoorwaardelijk gelooft in onafhankelijke journalistiek en sterke en relevante media die een positieve bijdrage leveren voor mens en maatschappij.”
Met het kwijtraken van deze topadverteerders wordt dat nog urgenter (Coolblue blijft overigens lekker adverteren). Het was natuurlijk al vrij curieus dat een artikel waar de Volkskrant een kutkrant werd genoemd, vergezeld werd door een advertentie van diezelfde Volkskrant. Ook Vluchtelingenwerk schijnt te stoppen met GeenStijl-banners, zouden ze bij Vluchtelingenwerk weleens op GeenStijl hebben gekeken?
Dat laatste geldt voor meer adverteerders. Kennelijk hebben veel bedrijven geen idee waar ze hun online advertentiegelden besteden.
En dat is niet zo verwonderlijk. Online reclame kost bijna niks – vooral als die via ‘programmatic advertising’ wordt ingekocht, daar wordt een perfecte afstemming met de doelgroep belooft tegen de laagste prijs. Maar als je niks betaalt dan krijg je natuurlijk ook niks. Verkopers weten niet wat ze verkopen, inkopers niet wat ze inkopen. Het is windhandel.
Zo’n 30 procent van de clicks die wereldwijd via programmatic wordt verkocht komt sowieso niet van mensen maar van robots. De cijfers verschillen, elders is sprake van 37 procent. Bij programmatic video kan dat oplopen tot 70 precent. De rest komt dus voor een deel terecht op sites waar je niet wilt zijn. Niet alleen bij GeenStijl. Ook nepnieuws-sites leven van reclame. En van ‘slimme’ algoritmes die die reclames verkopen via programmatic advertising.
Hoe werkt dat? Wie zoekt op Parijs, Volvo of ’theepot’ of sites bezoekt over Parijs, Volvo’s en theepotten (of sites waarop de woorden Parijs, Volvo of theepot voorkomen) krijgt advertenties over Parijs, Volvo’s en theepotten voorgeschoteld. That’s it.
Dus wie kwaad is vanwege de beroerde service van Coolblue en dat bedrijf online bezoekt om de contactinformatie te vinden, wordt wekenlang bestookt met banners. Wie voor volgende week een vakantie in Parijs wil boeken krijgt tot diep in juni de Parijs-reclames voorgeschoteld, als je de gebruiksaanwijzing zoekt van je hogedrukspuit, krijg je evengoed aanbiedingen voor dat product. ‘Slim’ noemen reclameverkopers dat.
Dankzij GeenStijl weten we nu dat het windhandel en onterecht uitgegeven reclamegelden zijn. Hulde!
