Het tijdschrift Foreign Affairs doet op dit moment iets heel interessants. Nieuwe abonnees krijgen gratis een serie van zes nummers die speciaal voor de iPad zijn gemaakt en zowel teksten als filmbeelden bevatten. Nu is dat op zich nog niet zo vreemd, al is het een zoveelste stap richting het papierarme tijdperk. Nee, interessant is de keuze van de filmbeelden. Dat zijn geen documentaires of iets dergelijks maar fragmenten uit op dit moment populaire televisieseries als Game of Thrones, Downton Abbey en Homeland.
Je zou denken: Foreign Affairs, serieuze mensen, die gaan echt niet aan de haal met Hollywood-achtige stuff, hoe goed die ook mag zijn. Fictie is fictie & feiten zijn feiten. Maar nee hoor, Lynda Hammes, uitgeefster van het blad, zei bij de lancering enkele weken geleden dat de uitgaven de lezers op een nieuwe manier over buitenlandse politiek zouden doen denken. Hoofdredacteur Gideon Rose zei hetzelfde, zichzelf licht verontschuldigend, anders. Dat hij en zijn vrienden zoveel tijd besteedden aan het bekijken naar genoemde series dat ze wel iets moesten. “We spend way too much time watching all this stuff too. So to feel less guilty, we went out and got top experts to produce some Foreign Affairs–quality cultural commentary.”
Aldus wordt het stempel van Foreign Affairs (naar eigen zeggen zijn dat: autoriteit, serieusheid en toegankelijkheid) versmolten met de popcultuur.
Deze versmelting is des te opmerkelijker omdat je je, de aloude opmerkingen van Oscar Wilde over de Londense mist indachtig, afvraagt waar de klemtoon ligt. Volgens Wilde lag die bij de kunst. Tegenover het dominante realisme van zijn tijd stelde hij dat het leven de kunst imiteert. Wilde bedoelde: alleen dankzij beelden zijn we in staat de werkelijkheid waar te nemen. Neem mist, zei hij. In het dagelijks leven is het simpelweg vervelende, ondoorzichtige en nauwelijks waarneembare klerrie. Maar nadat je een mooi schilderij van Londen in de mist hebt gezien, kijk je er opeens anders naar en ‘zie’ je de mist ook. Het is, ander voorbeeld, zoals Marcel uit Prousts A la recherche du temps perdu uitroept: ‘is er nu niemand die over deze plek geschreven heeft, dan weet ik tenminste waar ik naar moet kijken!’
Dit fenomeen (magistraal beschreven in The Image or What Happened to the American Dream van Daniel Boorstin, uit 1961) heeft met de actie van Foreign Affairs een zoveelste nieuw jasje gekregen. Terrorisme is niet wat gebeurt in de wereld, terrorisme is wat we zien in Homeland. En vervolgens vragen we een kenner te vertellen waarin die werkelijkheid zich onderscheidt van de feiten.
Wie het essay in de serie over Homeland schreef? Niemand minder dan Richard Falkenrath jr., een gewezen hoge pief van de New Yorkse terrorismebestrijding en op dit moment een van de belangrijkste Amerikaanse adviseurs op dit onderwerp. En al beweert hij in zijn stuk vanzelfsprekend dat Homeland geen goede gids is als het om ‘homeland security’ gaat, je gelooft het nog maar half.
De tv is echt, de wereld namaak. Dat is de boodschap.
