Twee dagen terug publiceerde ik hier ‘De journalist die fout zat‘. Ik gaf aan dat ik ‘Wij begrijpen elkaar uitstekend‘ een leuk boek vond, dat echter ontsierd werd door dedain tegenover communicatiewetenschappers en dat bovendien twee forse fouten bevatte in een passage over een van die wetenschappers. Ik was zondag vijftig pagina’s ver. Inmiddels heb ik de overige 240 ook gelezen. Het is geen leuk boek. Het is briljant.
Ik heb heel wat boeken gelezen over politiek en journalistiek – van journalisten, van wetenschappers en zelfs van een oud-politicus – maar zelden zijn ze zo goed geschreven en getuigen ze zowel van zelfinzicht als van gezonde allergie voor de waan van de dag. Het is precies deze waan – ook als ze heerst onder wat auteur Pieter van Os ‘salonpopulisten‘ noemt – die het aankaart en doorprikt. En ook al zijn er nog wel wat fouten in het boek aan te wijzen – zo vond ik er een zekere Mark Beuze in terug – het deed me beter dan ooit beseffen dat je ook als wetenschapper uiterst kritisch moet blijven tegen je eigen aannames.
En nee, dames en heren, ik zeg dit alles niet omdat Van Os mij inmiddels die fles Pinot Noir heeft toegezegd. Ere wie ere toekomt.
